Biri var. Ama ne diye bahsedeceğimi ben de bilmiyorum. Onu sadece birkaç haftadir tanıyorum (tanıyorum dediğim de sadece gördüm ve 4 5 kere konusmusuzdur o kadar) kendimi onu düşünmekten alıkoyamaz oldum bunun idrakına da 2 gündür varıyorum. Oyle cok gulen konusan biri degil su ana kadar bir benimle konuşurken bir de bugün bir arkadasi ile konusurken gordum onu. Sessiz sakin beyefendi biri. Onunla konusmak muhabbet etmek istiyorum aslında oyle havadan sudan bile olsa. Onceki konuştuğumuz seferlerde o kadar sevdim ki onunla konuşmayı biraksalar akşama kadar onu dinler sohbet ederdim. Sanki o gülünce içimde rüzgar esiyor gibi oluyor. Surekli onu gormek istiyorum mesela. Kendimi ona bakarken yakalıyorum, yakalanıyorum. Bugun gelir mi diye bekliyorum hep. Nereye oturdu nereye oturacak hesabına giriyorum. Bunları filan gectim de kıskanır bile oldum. Onunden biri gecti bugün şöyle bir bakti o da. Ama icim nasıl acıdı anlatamam. Gozlerim doluyordu ya allah aşkına ne oluyor dedim kendime. Onunla ilgili her eyi merak ediyorum. Ne yapiyorum neden bu kadar ruzgar esiyor içimde bilmiyorum. Kendimi hem iyi hem de kötü hissediyorum. Sanmiyorum korkumdan ona bir sey diyemem bile belki. Ama keske deseydim demek istemiyorum sonra. Belki o da benim farkima varir bilmiyorum ki. Ya o da benimle konuşmak isteyebilirse. Ama onu surekli görecek olmak da garip hissettiriyor. Ayni fakultede olacagiz ve onu illa ki gorecegim. Icimdeki rüzgarın fırtına olmasından cok korkuyorum..
