Üniversitede erkek sayısına kıyasla çok az kız var. Birine aşık olmak,onun da karşılık vermesi,birbirimiz için doğru kişiler olmamız,ve bu ilişkininde bitmeyen mutlu bir ilişki olması çok küçük bir ihtimal geriye büyük bir enerji ve zaman kaybı kalıyor.Zaten çok zor beyin yakan bir bölümde okuyorum.Aşk gibi kalp de yakan birşeye maruz kalırsam hayatım kaosa döner.Bahar da geliyor zor olacak ama duygularımı gömüyüm bir sene için falan mezun olana kadar.Ardından uğraşırım aşk ile kadınlarla falan bulursam bulurum bulmazsam da birşey kaybetmem diye düşünüyorum.Ama hep erteleyip duruyorum bahane üreterek,ama aslında bu bana hem önemli gelmiyor hemde sevmekten korkuyorum.Muhtemelen mezun olduktan sonra da biraz kafamı dinliyim diyeceğim sonrada iş güç var şimdi diyeceğim.Bahanelerle kaçıp duracağım.
Hep etrafta sevgililer görüyorum bunu nasıl başarıyorlar,benden duygusal olarak çok daha güçlü ve sevgiye gereken önemi verdiklerinden mi?Yoksa abazalıktan mı?
